Rozdział 3

Rozdział 3

Szczęście to, to czego prawdopodobnie w życiu nie osiągniemy, ale na jego szukanie warto poświęcić całe życie.

Do domu wpadli zdyszani chłopcy, chyba się zorientowali, że coś jest nie tak, bo widziałem to po minie Liama, który był bardzo spięty, gdy zobaczyli, że nic się nie pali, łazienka nie jest zalana, troszkę się uspokoili, ale nie wiedzieli najgorszego, nie wiedzieli tego, że Harry, nie żyje, i nie wiedziałem jak im mam to powiedzieć. Usiedli spokojnie na kanapie, gdy Niall zobaczył jedzenie oczywiście jak zawsze się od razu na nie rzucił, minęła może minuta i już nic nie było, chciałem  iść do kuchni dorobić kilka kanapek, jednak Zayn mnie zatrzymał i powiedział, że widzi, że coś mnie gryzie i mam im natychmiast powiedzieć, co się dzieje, zawachałem się i zacząłem się jąkać, wreszcie zacząłem.

-Eeem, no bo… Ughh… jak wam to powiedzieć.. no dobra, prosto z mostu, Harry nie żyje…

- Cooooo!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! – wykrzyczał na cały głos Zayn, równocześnie z Liamem, a Niall zakrztusił się ostatnią kanapką, jaką przełykał i wypluł wprost przed siebie, wtedy łzy zaczęły mi spływać po policzku, chłopcy nie mogli w to uwierzyć, jak to prawdopodobne, próbowali mnie uspokoić, ale nie szło im to najlepiej, Liam poszedł do kuchni i zrobił wszystkim ciepłej herbaty, byłem szczęśliwy, ze mam takich, a nie innych przyjaciół.

-Trzeba zorganizować mu pogrzeb, ale taki jakby on chciał, a nie taki jak my chcemy- odezwałem się po nie zręcznej chwili milczenia.

- Tak, to dobry pomysł, ale nie teraz, mamy czas- powiedział Niall, który nadal nie mógł uwierzyć, ze Harry, nasz Hazz nie żyje, zabili go, ale oni i tak nie znali prawdy. Nie wytrzymałem tego wszystkiego, napięcia i łez które kotłowały mi się w kącikach oczu, postanowiłem się przejść i odetchnąć, nikt nawet nie zauważył, że wyszedłem, to takie dziwne,  kiedyś gdy byliśmy zespołem nie dało się obejść bez kamer, telewizji, dziennikarzy, fotografów, którzy czekali na nasze potknięcie, wpadkę, trzeba było uważać na to co się robi, mówi i pisze, a teraz? Teraz mogliśmy mieć wszystko w dupie i żyć własnym światem i nie przejmować się tym co powiedzą inni. I tak właśnie robiliśmy, przynajmniej ja i Niall, korzystaliśmy z życia w dwustu procentach, ale tylko do czasu, do czasu gdy Harry popełnił samobójstwo, znaczy tylko ja o tym wiem, ze to było celowe, chłopcy myślą, że to nieszczęśliwy wypadek, a wiecie co jest najgorsze? Najgorsze jest, to że kierowca tiru musi odpowiadać przed sądem, ponieważ po zatrzymaniu był kompletnie pijany, i jego dalsze życie, zależy tylko i wyłącznie ode mnie, bo to co ja powiem lub zrobię będzie kluczowym rozwiązaniem rozprawy, zastanawiacie się pewnie dlaczego ja mam być kluczowym rozwiązaniem, a dlatego, ze tylko JA mam list, tylko JA mogę coś z nim zrobić, lub tylko JA mogę trzymać go do końca życia w ukryciu. Dlaczego przez to całe gówno muszę przechodzić sam?! Zawsze przez wszystkie przeciwności losu przechodziliśmy razem, teraz ty stałeś się moją przeciwnością losu, nienawidzę swojego życia, nienawidzę Ciebie Harry Styles za to że mnie wpakowałeś w to gówno… powiedz mi dlaczego, przecież jest Liam, on jest bardziej rozsądny niż ja, Czemu jemu nie powierzyłeś tego cholernego listu! Co? Nagle z rozmyślań wyrwał mnie dziwny widok, ja stanąłem jak wryty na środku chodnika i nie wierzyłem własnym oczom,  tam, tam stał… Harry! Nie to nie prawda, kurde prawda!  Ale jak to przecież, on nie żyje, przecież widziałem zwłoki, list, ja pierdziele, ja już wariuje, zacząłem skakać, krzyczeć ‘Harry wróć do mnie’, a kiedy się opamiętałem, ze stoję na środku chodnika i lamentuje, spojrzałem w stronę gdzie stał sobowtór Harrego i już go tam nie było, stwierdziłem, że już mi odbija i mam halucynacje…  postanowiłem że wrócę do domu i się położę, bo bardzo rozbolała mnie głowa… Szedłem bardzo powoli, żeby się nie przewrócić, a zarazem odetchnąć, zaszedłem do sklepu, po wódkę i kilka piw, żeby mieć w czym utopić smutki po utracie Harrego, gdy się już obudzę, wychodząc ze sklepu z dwoma siatkami wpadłem na kogoś i się wywróciłem, a cały mój alkohol się potłukł byłem tak wkurzony, że ktoś ma czelność w takiej chwili wpadać na mnie, a jeszcze bardziej wkurzony byłem na to, ze będę musiał wchodzić jeszcze raz do sklepu, gdzie są kilometrowe kolejki, podniosłem głowę do góry i zobaczyłem…

Tak wiem, że nie jest to rozdział długości, którą byście chcieli, ale to taki nudny i wiem, że go zepsułam, ale no, wiecie WAKACJE! od 12.07-3.08 będę na obozie, więc nic nie wstawię, ale przed obozem postaram sie

wstawić taki mega długi rozdział, Okay? Mam nadzieję, ze nie jesteście na mnie źli? I dziękuję, za te wszystkie  miłe komentarze pod 2 rozdziałem i serdecznie zapraszam do komentowania tego ;D No to na tyle, trzymajcie kciuki, ze uda mi się napisać do 12 ten mega, mega długi rozdział ^^