Rozdział 2

„Kiedy ktoś nie docenia Twojej obecności, pozwól mu poczuć, jak to jest żyć bez Ciebie!”

Witamy Państwa tu Mark z radia BBC nadajemy specjalny komunikat, przed pięcioma minutami samochód Harrego Stayls'a, wjechał w maskę rozpędzonej ciężarówki, były piosenkarz z zespołu One Direction, nie żyje, ciężarówka przygniotła pół samochodu, w tym momencie pytania nasuwają się sam, czy to było celowe? Czy to był tylko przypadek? Jak to przeżyje Louis Tom…. Dalej nie mogłem już słuchać, nie mogłem w to wszystko uwierzyć, to musiała być jedna wielka pomyłka! Jak to, nie nie mogę dopuścić do siebie takich myśli! Oni na pewno kłamią! A jak nie kłamią!? Nwm co ja mam zrobić…

Nagle zadzwonił telefon…

-Hallo? Zapytałem

- Pan Louis Tomlinson?

- Tak, przy telefonie..

-Mamy dla pana złą wiadomość, pana przyjaciel Harry Styles nie żyje i musi pan przyjechać zidentyfikować zwłoki… w tym momencie zaniemówiłem, ale nie panowałem, co mówię i zapytałem..

- po co mam identyfikowac zwłoki, skoro przed trzech laty byliśmy najbardziej znanym boysbandem? Każdy rozpoznaje Harrego…

-Owszem, aczkolwiek, musimy mieć 100% pewność, że to Pan Harry Styles, a nie osoba, bardzo podobna do niego, takie przypadki też się zdarzały, a z tego co wiem to Pan, znał go najlepiej, Prawda?

- Tak oczywiście, będę za 20 min, Do zobaczenia

-Do zobaczenia.

Szybko się pozbierałem i ogarnąłem i już siedziałem w taksówce i jechałem zidentyfikować zwłoki, które prawdopodobnie należały do Harrego, do mojego kochanego Harrego! To wszystko moja wina, powinienem pojechać, albo pobiec za nim i nic by się nie stało, wszystko byłoby w porządku, nie to na pewno nie jest Harry! To nie może być on, Harry teraz pewnie siedzi u siebie w domu i pije herbatę z Gemm, a ja tu flaki wypruwam, i odchodzę od zmysłów, a on nawet nie daje znaków życia. Dobra raz kozie śmierć, resztę drogi starałem się o tym nie myśleć, ale myśli ciągle do tego uciekały. Gdy dojechałem zapłaciłem taksówkarzowi i szybko pobiegłem, żeby jak najszybciej mieć to za sobą, i już o tym nie myśleć. Zaprowadzili mnie tam gdzie leżał Hazza, leżał pod białym prześcieradłem, zapytali się mnie czy jestem gotowy, odpowiedziałem im, ze tak, mimo to, że serce krzyczało z całych sił, żebym tego nie robił bo będę żałować, jak zwykle się nie posłuchałem i źle na tym wyszedłem. Odsłonięto najpierw tylko twarz, ten człowiek był identyczny jak Harry, ale ja nadal nie chciałem wierzyć, powiedziałem że twarz jest bardzo podobna, ale to i tak może być zwykły zbieg okoliczności, powiedziałem, żeby mi pokazali klatkę piersiową, bo tam powinien mieć wytatuowanego dużego motyla, pokazali mi, i już byłem pewien, że to Hazza, tylko on sobie potrafił wytatuować motyla praktycznie na środku klatki piersiowej, w tym momencie się załamałem i popadłem w płacz, próbowali mnie uspokoić, ale się nie dało, nagle jeden lekarz, powiedział, że znaleźli ten list zaadresowany do mnie w spodniach Harrego, szybko go wziąłem przetarłem łzy, i zacząłem czytać…

Drogi Lou!

Na samym wstępie chciałbym cię przeprosić, że będziesz musiał przechodzić ten koszmar z identyfikacją ciała, to jest straszne wiem coś o tym, ale teraz główna przyczyna. Powiem, a bardziej napiszę jaka była prawda, to nie był nie szczęśliwy wypadek, to było celowe… ale nie możesz tego nikomu powiedzieć <nawet chłopaką!> Miało to wszystko inaczej się skończyć. Miałem wyjechać bez słowa, pojechać do mojego rodzinnego miasta i tam przedawkować leki nasenne, i to miało wszystko wyglądać tak, ty miałeś nie wiedzieć, ze ja wyjeżdżam, ale gdy wszedłeś do pokoju powiedziałem ci, że nwm gdzie jadę co było kłamstwem! Przepraszam cię za to… Ja po prostu nie wytrzymałem tego ciśnienia, i tej presji na mnie wywieranej… po prostu niby nie jesteśmy zespołem już trzy lata, a wszyscy o rozpad obwiniają mnie, bo to ja niby byłem ‘liderem’ gdzie to nie prawda! Bo my nie mieliśmy lidera! Każdy z nas był liderem równocześnie, jednak paparazzi, wszystkie magazyny i dziennikarze obwiniali i pewnie nadal będą obwiniać mnie! Ja już tego nie wytrzymałem psychicznie, może na zewnątrz nic nie było widać, ale od wewnątrz mnie pożerało, ty też tego nie zauważałeś mimo to, że dawałem ci jasno do zrozumienia że coś się dzieje, ale ty kompletnie na mnie zlewałeś więc stwierdziłem, że nie ma ci co mówić i pojechałem jechałem w znanym mi kierunku kiedy w radiu usłyszałem jak nasze byłe ‘fanki’ wypowiadają się na temat One Direction. Myślałem, że chociaż w nich mamy wsparcie, ale się myliłem i wtedy też dopisałem te słowa, i zobaczyłem daleko jak nadjeżdża tir… resztę już znasz… Dziękuję ci Lou, za to że jako zespół byliśmy tacy zgrani, ze byłeś dla mnie jak brat, Kocham Cię i żegnaj.

Twój Hazza xx

Czytając to łzy płynęły mi ciurkiem po policzku, nie mogłem, po prostu jakim ja byłem idiotą i nie widziałem tych znaków co mi dawałeś, przepraszam cię Harry, jak ja będę funkcjonować? Nie mam zielonego pojęcia…

Rozmyślając tak, pomyślałem, ze chłopcy pewnie nic nie wiedzą, szybko wziąłem telefon i wykręciłem numer do naszego Daddy Direction, żeby zebrał resztę i szybko przyjechał do nas <powinienem powiedzieć do mnie, ale nie mogę się pogodzić z tym, że odszedłeś i nie mogłem dać im do zrozumienia, że coś się dzieje> Poszedłem do kuchni, zrobiłem herbaty do dwóch dzbanków, kilka kanapek na przekąski, bo nasz głodomor pewnie będzie głodny, postawiłem wszystko na stole w kuchni i nagle rozległ się dzwonek u drzwi, wziąłem głęboki oddech i poszedłem otworzyć drzwi…

No i jest rozdział 2! Hhahah, nwm  nawet czemu pisze tego bloga, bo i tak czytają go tylko 2 osoby, wiec spoko ;D No ale jest, długowyczekiwany, po wielu namowach wstawiam, mam nadzieję, ze się spodoba, mile widziane komentarze :3 xx